ေမာင္၀ံသ
ဇန္န၀ါရီ ၉၊ ၂ဝ၁၂
ယခုအပတ္ထုတ္ True News ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ေဆာင္းပါး
“—ဆရာက သင္၊ ေက်ာင္းသားက ထိုင္နားေထာင္ၿပီးေတာ့ တကယ္ ဘာမွနားမလည္ဘဲ အလြတ္က်က္ ျပန္ေျဖတဲ့ တစ္လမ္းသြား ပညာေရး စနစ္ကို ဘယ္လိုျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမလဲ—”
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ၾကာကာလအတြင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး စတဲ့ ကမၻာ့လူသားအားလံုး ရရွိခံစား ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ေကာင္းျမတ္ျခင္းတရားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ေတြ အၿပိဳးျပက္ဆံုး လင္းလက္ေတာက္ပမယ့္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္ဖြယ္ ရွိေနတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးေဆာင္းပါးကို ေလာကမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ပညာအေၾကာင္းနဲ႔ ဖြင့္လိုက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။
ပညာသည္တန္ခိုးအာနိသင္
ပညာသည္ တန္ခိုးအာနိသင္ (Knowledge is power) လို႔ အလယ္ ေခတ္ ၿဗိတိသွ်လူမႈေဗဒပညာရွင္ႀကီး ဆာဖရန္စစ္ေဘကြန္က ဆိုခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။
ပညာဟာ ကမၻာမွာ လူသားရယ္လို႔ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာ ခ်ိန္ကစလို႔ ဒီကေန႔ တတိယေထာင္စုႏွစ္ထဲ ၀င္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ အထိ လူသားရဲ႕ အေရးအရာေတြမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း တစ္ေနရာမွာ အထားခံခဲ့ရဖူးတာ မဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ဒီကေန႔ေခတ္ေလာက္ ပညာကို လူ႔အေရးကိစၥအားလံုးရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ အထူးဦးစားေပး အေလးထား အာ႐ံုစိုက္ေနၾကတာမ်ိဳးကေတာ့ လူ႔ သမိုင္း တစ္ခုလံုးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဒါပထမဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ဆိုရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ဗ်။
၂၀၁၁ခုမွာ အထူးျခားဆုံး အာရပ္ေႏြဦး
ႏွစ္ေဟာင္းအကုန္ ႏွစ္သစ္အကူးကာလထုတ္ေ၀တဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပဟာ စာနယ္ဇင္းအားလံုးလိုလိုမွာ ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ရဲ႕ အထူးျခား ဆံုး အျခင္းအရာတစ္ခုကို ဆန္းစစ္သံုးသပ္ခဲ့ၾကရာမွာ အားလံုးဟာ အာရပ္ ကမၻာမွာ ရာစုႏွစ္နဲ႔ခ်ီ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြ ႏိုးထလာၾကၿပီး ျပည္သူ႔စြမ္းပကား (people’s power) နဲ႔ အာဏာရွင္ အစိုးရေတြကို တြန္းလွဲၿဖိဳခ် ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့ၾကမႈကို တင္စား သံုးႏႈန္းတဲ့ အာရပ္ေႏြဦး ကို တစ္ညီ တစ္ၫႊတ္ တည္း ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္ဗ်။
တစ္ဆက္တည္းမွာ အဲဒီအာရပ္ကမၻာက လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြရဲ႕ ၀င္႐ိုးဟာ တြစ္တာ၊ ေဖ့စ္ဘြတ္၊ ဂူဂဲလ္၊ ယူက်ဳ၊ အိုင္ပက္၊ အိုင္ဖုန္း စတဲ့ ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာနဲ႔ နည္းပညာပစၥည္းေတြ ျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ပညာပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာသံုးသပ္သူ အားလံုးက မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့ၾကတယ္ဗ်ာ။
ဗုဒၶသည္ ပညာအဓိကဘုရား
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ လူမ်ားစုႀကီး ကိုးကြယ္ရာ ဗုဒၶသာသနာကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ေဂါတမျမတ္စြာဗုဒၶဟာလည္း သဒၶါအဓိက၊ ၀ိရိယအဓိက၊ ပညာအဓိကဆိုတဲ့ ဘုရားေတြအနက္ ပညာအဓိက ဘုရားျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္တိုင္း အသိျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲဒါရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာလည္း ပညာကို အထူးအေလးအျမတ္ထားဦးစားေပးတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္း၊ လူမႈေရးသမိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈသမိုင္းေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ အထင္အရွားျမင္ေတြ႕ႏိုင္တယ္ဗ်။
ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္အားလံုးကို လူတစ္ဦးတည္းက ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္မွာေတာင္ ပညာရွင္ေတြ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးတန္း ထိပ္ဆံုးတန္းမွာ ေနရာေပးျခင္းခံခဲ့ၾကရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ အမ်ားအျပားရွိခဲ့တာ သမိုင္း ေလ့လာသူအားလံုး အသိျဖစ္တယ္ ဗ်။
ပညာရဲ႕ေနရာ ေလွ်ာက်ခဲ့ရ
ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ကာလအတြင္း အဲဒီအေျခအေနဟာ ယိုယြင္းယိမ္းယိုင္ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ “ပညာအေျခခံ လူ႔အဖဲြ႕အစည္း” ဆိုတဲ့ သေဘာ တရား အဲဒီကာလအတြင္း တရား၀င္ ဖ်က္သိမ္းျခင္းခံခဲ့ရတာ မဟုတ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႕အႏွစ္သာရအရေတာ့ ပညာဟာ ဦးစားေပး အဆင့္ကေန ေလွ်ာက် ခဲ့ရ (ဒါထက္ ပိုၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္သြားေအာင္ ေျပာရရင္) ပညာဟာ သစၥာခံမႈရဲ႕ ေနာက္ကို ပို႔ပစ္လုိက္ျခင္းခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ အဲဒီေခတ္ရဲ႕ ပထမ မ်ိဳးဆက္ကာလမွာ ႏိုင္ငံဟာ “ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အနည္းဆံုးႏိုင္ငံ” (LDC) ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ၊ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ကာလမွာ “႐ႈံးနိမ့္ေသာႏိုင္ငံ”( Failed State) တစ္ခုအျဖစ္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက်ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ က်ေရာက္သြား ခဲ့တာပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။
သေဘၤာႀကီး ျပန္ေပၚလာသလို
အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နစ္ေနတဲ့ သေဘၤာႀကီးဟာ တစ္ခ်ိန္က အတိုက္အခံျဖစ္သူေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး အားႀကိဳးမာန္တက္ ခပ္ထုတ္ေနတဲ့ေရေတြေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရေပၚကို ျပန္ေပၚစျပဳေန ၿပီဗ်ာ။
အဲဒီျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အစမွတ္တစ္ခုကေတာ့ စတုတၳမ႑ိဳင္ကို အေလးထား ၾကရမယ္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕စကား ျဖစ္တယ္ လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယူဆတယ္ဗ်။ သမၼတႀကီးရဲ႕ အဲဒီစကားက လက္ေတြ႕ အႏွစ္သာရအရ ေျပာရရင္ ရာစုတစ္၀က္ေလာက္ အမႈိက္ပံုးထဲေရာက္ ေနခဲ့တဲ့ ပညာကို ဆဲြထုတ္ေဆးေၾကာ သန္႔စင္တိုက္ခြၽတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ေနရာမွန္ျဖစ္တဲ့ န၀ရတ္ကိုးပါး စီျခယ္ထားတဲ့ ကလပ္ေပၚ ျပန္တင္ေပးလုိက္တာျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ပညာေလာကသားတစ္စုရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳၾကဖို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရား အဆင့္ဆင့္ကို ၫႊန္ၾကားလိုက္တာျဖစ္တယ္ဗ်။
ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ားထူေထာင္ခြင့္
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈ ေတြ အစိုးရက ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္လာတာကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ၾကရတယ္ဗ်။ အဲဒီထဲမွာ အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ား တည္ေထာင္ခြင့္ ဥပေဒ ထြက္ေပၚလာျခင္းနဲ႔ ၂၀၁၂ ပညာသစ္ႏွစ္က စၿပီး တကၠသိုလ္ ပညာသင္ႏွစ္ကို တစ္ႏွစ္တိုးလိုက္တဲ့ အစီအစဥ္တို႔ပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။
ကြၽန္ေတာ္က လြတ္လပ္ၿငိမ္းခ်မ္းဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေရး အတြက္ ပညာေရးဟာ အခရာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို နက္နက္ ႐ႈိင္း႐ႈိင္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ထားသူျဖစ္တာမို႔ ပညာေရးတိုးတက္ဖို႔ အမွန္တကယ္ ရည္ရြယ္တဲ့ ဘယ္လိုႀကိဳးပမ္းမႈမ်ိဳးကို မဆို ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႀကိဳဆိုခ်င္ပါတယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရရဲ႕ အဲဒီႀကိဳးပမ္းမႈေတြကိုလည္း ႀကိဳဆိုတယ္ဗ်ာ။
ဘာေတြမွားခဲ့သလဲ
ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ယိုယြင္းယိုင္နဲ႔ေနခဲ့တဲ့ ပညာေရး ယႏၲရားႀကီး တစ္ခုလံုး အားေကာင္းေမာင္းသန္ ျဖစ္လာဖို႔ ဆိုရင္ အဲဒီကာလမွာ ဘာေတြမွားခဲ့တာလဲဆိုတာေတြကို အစဲြကင္းကင္းနဲ႔ ဆန္းစစ္ေလ့လာ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး အမွန္ေရာက္ေအာင္ အမွားျပင္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ေခတ္စနစ္နဲ႔အညီ အသစ္ထပ္မံျဖည့္စြက္တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဘဲနဲ႕ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆတယ္ဗ်။
ဥပမာ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစနစ္မွာ အဓိကအခန္းက႑က ပါ၀င္သူ (Stake holder) တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တကယ့္ရင္ထဲက အသံေတြ ၾကားႏိုင္ဖို႔အေရးမွာ ပင္မအေျခခံျဖစ္တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စား လွယ္ေတြ ထြက္ေပၚလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဆရာက သင္၊ ေက်ာင္းသားက ထိုင္နားေထာင္ၿပီးေတာ့ တကယ္ ဘာမွနားမလည္ဘဲ အလြတ္က်က္ ျပန္ေျဖတဲ့ တစ္လမ္းသြား ပညာေရး စနစ္ကို ဘယ္လိုျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမလဲ။
အရြယ္မတိုင္ခင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းထဲ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ကေလးသူငယ္အားလံုး မဟုတ္ေတာင္ အမ်ားစုႀကီး စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
တစ္ေန႔ကို သံုးေလးနာရီေလာက္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အလဟႆ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးမွေရာက္ႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ားက ေနရာေတြမွာ တကၠသိုလ္ေတြ ေရာက္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အဲဒီလိုျဖစ္ေန တာ သဘာ၀ က်ရဲ႕လား။ ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းရဲ႕လား။ အက်ိဳးထက္ အျပစ္က ပိုမ်ားေနသလား။
တကၠသိုလ္ႀကီးေတြဟာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ သေလာက္ ပညာေရးအႏွစ္သာရ မယ္မယ္ရရမရွိတဲ့ “အဆင္းလွဆန္း လူ႔ေပါက္ပန္း”ေတြလို ျဖစ္ေနသလား။ “တကၠသိုလ္ရဲ႕ အသက္ဟာ သုေတသန” ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက တကၠသုိလ္ေတြ ကိုက္ညီရဲ႕လား စတဲ့ စတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အျမန္ဆံုး အေျဖရွာ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ကမၻာႀကီး မဆိုထားနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ အမီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ေသးဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္ဗ်ာ။
မုုိးမခဆုုိက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
၀၃ ၀၁ ၂၀၁၂
