ေလွသဘင္ပြဲေတာ္ တူယွဥ္ႏႊဲေပ်ာ္

ေတာ္သလင္း
သစ္ဆင္းရယ္တဲ့ လမာသာ၊
ျမစ္လုံးငယ္ ဆူညံလို႔၊
ေလွာ္တက္သံ ေလွျပိဳင္ပြဲငယ္၊
ႏႊဲေပ်ာ္ၾကရွာ။
ယုန္ရထား အိမ္ သီတလမွာတဲ့၊
ပုဏၰဒိန္ ၾကည္ၾကည္ပ ပါလို႔၊
မည္ဘျဒ ၾကယ္ျပဳဗၺါ၊
ယွဥ္လာ၍ ျပည့္၀န္း၊
ဒြါဒရာ၊
ငွက္ဗ်ဳိင္း တာရာႏွင့္၊
ေရႊယင္းမာ ငုံပြင့္ကင္းၾကတယ္၊
သင္းတဲ့ သည္ပန္း။

          မဟာဂီတ ဦးၿပဳံးခ်ဳိရဲ႕ ေတာ္သလင္းလဖြဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။ ေတာ္သလင္းလကို ေရွးအခါက သစ္ဆင္းလလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အထက္အညာေဒသကေနၿပီး သစ္ေဖာင္ေတြကို စုန္ေမွ်ာၾကတဲ့လအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ မိုးတြင္းကာလ ေတာင္ေပၚေတာၿမိဳင္မ်ား၌ ခိုေအာင္းေနႀကကုန္ေသာ သစ္သတၱဝါမ်ား ေျမနိမ့္လြင္ျပင္မ်ားဆီသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဆင္းသက္၍လာႀကေသာ လအခါျဖစ္၍ လည္းေကာင္း၊ ျမစ္ကမ္းေဘးရွိ သစ္တိုင္ျမင့္မ်ား ေပၚမွ ေအာက္ရွိျမစ္ေရျပင္ေပၚသုိ႔ ခုန္ဆင္းႀကေလ့ျပဳေသာ ေရွးေဟာင္းျမန္မာ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ သမယျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ "သစ္ဆင္းလ" ဟုေခၚေၾကာင္း မွတ္သားရဖူးပါတယ္။
          ေႏွာင္းပိုင္းမွာေတာ့ ေတာ္သလင္းလလို႔ ေျပာင္းလဲ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။ "ေတာ္" ဆိုတာ အထက္ေကာင္းကင္လို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ "သလင္း" (=သာလင္း) ကေတာ့ သာယာျခင္း၊ ထြန္းလင္းျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါ့ေႀကာင့္ ဤလသည္ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ သာယာ၍ ထြန္းလင္းေနေသာ လ လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ``ေတာ္သလင္းရာသီ - တင့္ကာဆန္းျပန္ေတာ့ - လွ်ံကာစီပြင့္ကာျဖင့္ လန္းရွာၾက၊ ယင္းမာပန္းေတြက  လႈိင္လႈိင္ၾကဴ´´ ဆိုတဲ့ကဗ်ာစာသားေလးလိုပဲ မိုးရြာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ေနပူတဲ့အခ်ိန္က မွ်တေနေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သန္႔ရွင္းစိမ္းစိုေနပါတယ္။ လယ္ကြင္းထဲက စပါးေတြကလဲ စိမ္းျမကမၺလာႀကီး ခင္းထားသလို တအိအိနဲ႔ ၾကည့္လို႔ မ၀ႏိုင္စရာပါ။ ျမစ္တြင္းမွာေတာ့ ၀ါဆို ၀ါေခါင္ေလာက္လဲ မိုးမသည္း ေရမႀကီး၊ သီတင္းကၽြတ္ တန္ေဆာင္မုန္းေလာက္လဲ ျမစ္ေရက မက်ေသးဘဲ လႈိင္းေလနည္းပါးလို႔ ျမစ္ေရျပင္ ညီညာေျပလြင္ေနတာကိုပဲ ေတာ္သလင္း ျမစ္တြင္း သင္ျဖဴးခင္းရယ္လို႔ လူႀကီးသူမမ်ားက ေျပာခဲ့ၾကတာေပါ့။ ျမစ္ေရျပင္ဟာ ကမ္းနဲ႔တညီတည္းျဖစ္ေနသလို သင္ျဖဴးခင္းထားသလို တည္ၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ ဒီလဒီရာသီမွာပဲ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က ေလွၿပိဳင္ပြဲသဘင္ကို က်င္းပၾကပါတယ္။ ကမ္းေပၚကအားေပးၾကတဲ့ လူေတြ ေရာ ျမစ္တြင္းက ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ အားကစားသမားေတြပါ တဦးကို တဦး ထင္သာျမင္သာ ရွိတဲ့ အေနအထားျဖစ္လို႔ ဒီရာသီကို ေရြးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
          ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က ေရတပ္ဟာ အေရးပါဆုံးအေနအထားမွာ ရွိပါတယ္။ စစ္တပ္ဖြဲ႕စည္းတဲ့အခါ စစ္သားေတြကို ေျခလ်င္ဆယ္ပြဲရမွ ျမင္းေပၚ တင္ပါတယ္။ ျမင္းဆယ္ပြဲရမွ ဆင္ေပၚတင္ပါတယ္။ ဆင္နဲ႔ဆယ္ပြဲရမွ ေလွေပၚတင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာမင္းမ်ားရဲ႕ စစ္တပ္မွာ ေရတပ္ဟာ ကၽြမ္းက်င္မႈကို အဓိကထားတယ္လို႔ ယူဆစရာ ရွိပါတယ္။ ပုဂံေခတ္ထိုး ေညာင္ရမ္းႀကီးသမီးေက်ာက္စာမွာ ဖခင္အမည္ကို မေခၚဘဲ ဂုဏ္တင္တဲ့အေနနဲ႔ ကကၤသူ (=ဂဂၤါသူ = ဂဂၤါ + သူရ)လို႔ ေခၚထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဂဂၤါဆိုတာ ေရကို ညႊန္းဆိုတာ ျဖစ္ၿပီး သူကေတာ့ သူရ=ရဲရင့္ျခင္းကို ညႊန္းဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕သမီးျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူဟန္ ရွိပါတယ္။
          အဲဒီလို ဂုဏ္တင္ႏိုင္စရာ ကၽြမ္းက်င္စစ္သည္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြဟာ သိပ္ကို အေရးပါလွပါတယ္။ ေရတပ္သားေတြရဲ႕ တက္ေရးေလ့က်င့္မႈအရည္အေသြးေတြကို စစ္ေဆးခ်ီးေျမႇာက္လိုတဲ့အတြက္ ေလွၿပိဳင္ပြဲကို က်င္းပေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္သန္စြမ္းျခင္း၊ တက္ေရးကၽြမ္းက်င္ျခင္းေတြကို အေျချပဳၿပီးမွ ေရတပ္မေတာ္ရဲ႕ အင္အားကို ႀကီးမားေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ။ ျပာသိုလမွာ ျမင္းစစ္သည္ေတြ ျမင္းႏွင့္အတူ ဓားေရးလွံေရးေလ့က်င့္ကၽြမ္းက်င္မႈကို စစ္ေဆးခ်ီးေျမႇာက္လိုတဲ့ အတြက္ ျမင္းခင္းသဘင္ကို က်င္းပေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလို တိုင္းျပည္အင္အားကို ႀကီးမားေစတဲ့ ကစားနည္းေတြျဖစ္လို႔ အားကစားလို႔မ်ား ေခၚဆိုေလသလား အေတြးပြားမိပါတယ္။

          ေရာမေခတ္ကလဲ အိုလံပစ္ပြဲေတြဟာ တိုင္းျပည္ကာကြယ္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတဲ့ ကစားနည္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အႏိုင္ရတဲ့သူကို ဘုရင္က သံလြင္ရြက္သရဖူ ေဆာင္းေပးပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ကစားသမားေတြဟာ သံလြင္ရြက္သရဖူရရွိေရး အတြက္ ေခၽြးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ရင္းႏွီးၿပီး ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာမင္းမ်ားကေတာ့ ေရႊခြက္ဘယ္မွ် ေငြခြက္ဘယ္မွ် စသည္ျဖင့္ ေရႊေငြေတြကို ခြက္နဲ႔ခ်င္ၿပီး ခ်ီးျမႇင့္ေပးၾကပါတယ္။
          စစ္ပြဲေတြမွာ ေတြ႕ႀကဳံရမယ့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို လိုက္ၿပီး ေလွေလွာ္တဲ့အခါမွာ တက္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိးထားၿပီး ေလွာ္ခတ္ၾကရ ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလ့က်င့္တဲ့အခါမွာလဲ အေနအထားတိုင္းမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ေလွေလွာ္နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၾကရပါတယ္။ ေလွေလွာ္နည္းေတြကိုလဲ သြင္ျပင္မူရာကို လိုက္ၿပီး (၃၇)မ်ဳိး ခြဲျခားထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ တက္ေရး (၃၇)ပါး ရယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။
          ဘုရားရွိခိုး၊ ေရႊေလာင္းခ်ီ၊ ေရႊေလာင္းထြက္၊ ေရႊေဖာင္ယွည္၊ တက္ေကာက္၊ တက္ေျမႇာက္၊ တက္တန္း၊ တက္ေစာင့္၊ တက္ေထာင္၊ တက္ရွက္၊ တက္၀ွက္၊ တက္ခပ္၊ တက္လွ၊ အိမ္မိုးျခင္တင္၊ စင္ေရာ္သုတ္၊ စင္ေရာ္၀ဲ၊ ၀မ္းဘဲေတာင္ျဖန္႔၊ ၀မ္းဘဲကန္႔၊ လက္ျမန္၊ ေခၚေတာ္မူ၊ နတ္သမီးပန္းဆြတ္၊ နတ္သမီးပန္းလွမ္း၊ နတ္သမီးပန္းေတာင္း၊ စမၸာငံု၊ သန္လ်က္ထမ္း၊ ေဆးတံေတာ္ထိုး၊ ရာဇမတ္ႀကီး၊ ရာဇမတ္ငယ္၊ ေနေရာင္ကာ၊ ေနေရာင္ျပ၊ တင္းတိမ္ရံ၊ တင္းတိမ္လွစ္၊ သံုးခ်က္ေပါက္ျပန္၊ သံုးဖန္ခ်ီ သံုးဖန္ခ်၊ ဆင္စြယ္၀န္းယွက္၊ ကိႏၷရာေတာင္ရွက္၊ ေရႊငွက္ေတာင္ခတ္တို႔ဟာ က၀ိလကၡဏာသတ္ပုံက်မ္းမွာ ျပထားတဲ့ တက္ေရး (၃၇)ပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

          ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္အထိကို ရွိခဲ့ပါတယ္။ ျမစ္တြင္းေရစီးေၾကာင္းမွာ ၀မ္းလုံးလုံးနဲ႔ ေလာင္းေလွကို တက္သုတ္႐ုိက္ ေလွာ္ခတ္ယွဥ္ၿပိဳင္ရတာျဖစ္လို႔ အႏၲရာယ္လဲ အလြန္ႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလွၿပိဳင္ပြဲ၀င္မယ့္ အားကစားသမားေတြဟာ  တစ္လေလာက္ႀကိဳၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ၾက ပါတယ္။ ေမထုန္အမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ျဗဟၼစရိယသီလ ကို ေဆာက္တည္ၾကရတာျဖစ္လို႔ ဇနီးသည္ေတြကလဲေက်ာင္းကို လိုက္မလာၾကရပါဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲကာလၿပီးမွသာ အိမ္ျပန္ခြင့္ ရွိပါတယ္။

          ဒါေပမယ့္ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က အားကစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေလွၿပိဳင္ပြဲဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္မွာေတာ့ အားကစားအသြင္ မေဆာင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘ၀ စပါးတင္းတစ္ရာကို ေငြသုံးေသာင္းေလာက္ျဖစ္ေနခ်ိန္ ေလွၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ေလာင္းေၾကးဟာ သိန္းႏွစ္ဆယ္ကေန သိန္းငါးဆယ္အထိ ရွိပါတယ္။ ေလွၿပိဳင္ပြဲေၾကာင့္ ႀကီးပြားသြားတဲ့သူေတာ့ သိပ္မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ေလွၿပိဳင္ပြဲေၾကာင့္ လယ္ေပါင္ေျမေပါင္နဲ႔ ဘ၀ပ်က္သြားရတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ေတြ႕ခဲဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မတရားလိုခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ေလာဘကသာ ကိုယ့္သတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေလွၿပိဳင္ပြဲက သတ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ .....